SÖYLEMEYECEĞİNE SÖZ VER-JENNIFER McMAHON

Kitap Künyesi

Adı:Söylemeyeceğine Söz Ver

Yazarı: Jennifer McMahon

Yayınevi: Ephesus Yayınları

    Sayfa:282

2 erkek arkadaş 2 kızı korkutmak için 30 yıl önce öldürülen Patates  Kızın hayaletinin dolaştığına inanılan ormana getirirlerse ve kızlardan birinin sonu Patates Kız gibi olursa...

Sonra Kate Chyper'in ağzından dinliyoruz kitabı. Kate bu gece birini öldürdüğünü itiraf ederek başlıyor anlatmaya. Kate bir okul hemşiresi 41 yaşında ve uzun bir aradan sonra New Canaan'a alzhemier olan annesinin yanına, çocukluğunu geçirdiği yere dönüyor. Annesini bir bakım evine yerleştirmek için. Kitapta bir Kate'nin çocukluğunda(10 yaşında) bir günümüzdeyiz. Kate'nin annesi sevgilisinin arkasına düşüp buraya New Hope 'e (ütopik topluluk) gelmişti. Kate'nin ütopik toplum için şu sözleri yeterli olur herhalde."Yatakta uzanarak annemin beni nasıl bir cehenneme getirdiğini düşünmüştüm,bebeklerin bile hastanede doğmadığı bir cehenneme."  Kate çocukken okulda sürekli dışlanan Del ile arkadaş olmaya başlıyor. Patates Kız  lakaplı Del ile arkadaşlığını mümkün olduğunca gizli saklı devam ettiriyor.. Del'in abisi Nicky'de onlara bazen eşlik ediyor.Kitapta Del'in ölümüne kadar yaşananları anlatan Kate ağzından dinliyoruz. Üstelik Kate her ne kadar çok tanımasa da son New Hope sakinlerinden ve annesine bakan Raven'in kızı Opal yeni işlenen cinayette,cesedi bulan kişidir. Kısacası Kate uzun bir aradan sonra kendini tekrar cinayetlerin içinde bulur. Ama bu sefer farklı olan bir şey vardır. Patates kızın hayaletinin gerçekten ortada dolaştığına inanılması.

Patates kız sırasıyla intikam mı alıyordu? Böyleyse Kate kendini kurtarabilecek miydi? Yoksa soğukkanlı bir katil uzun bir aradan sonra tekrar mı öldürmeye başlamıştı.

Bir patates, iki patates ,üç patates ,dört

Artık senin peşinde, en iyisi kapıyı ört

Kitap gerilim sevenlerini içine çekecek , bir solukta bitebilecek güzel bir kitap.  Özellikle gerçek ve hayal arasındaki sınırlar çok iyi çizilmiş. Bazen hayaletlerden bazen katillerden şüpheleniyorsunuz. 

Yazar bana kitabın sonunu her şekilde hayal ettirebilmiştir. Kesin şu katil şöyle böyle demedim(Son 50 sayfaya kadar). Her türlü sonu bekledim.Bence bu da ayrı bir başarı çünkü oyucunun bir sona saplanıp kalmasını sağlayacak bir ipucu verip baştan savmamış. Her türlü ipucunu her türlü bilgiyi verip(bu ipuçları hep başka şeyleri gösterse bile) onları mükemmelce birleştirmişti.

Gelelim beğendim alıntılara.

"Birden delik deşik bir hafızaya sahip olanın kendim olmasını diledim.Hafızamız üzerinde kontrol sahibi olabilmek ne güzel olurdu,istediğimiz anıları saklar,istemediklerimizi cehenneme gönderildik.Puf !işte bu kadar"

"Demek istediğim , şimdi oturup düşündüğümde,olan biten her şey uzak bir rüya gibi geliyor.Sanki izlediğim bir film gibi."

"Bir elmanın iki yarısı, derdim. O ise bizim elmadan ziyade soğana benzediğimizi ve ikimizinde çok katmanlı olduğunu söylerdi.(İlerleyen satırlar)

Onu gerçekten sevdim.Bütün katmanlarını. Onları soymak beni ağlatsa bile."

-Sence seni suçluyor mudur?

-Hayır.O öldü.

-Ölüler suçlayabilir.